Osamu Dazai – İnsanlığımı Yitirirken

Yirminci yüzyıl Japon edebiyatının önde gelen yazarlarından, sıradışı hayatıyla da meşhur Osamu Dazai (gerçek adı Şuci Tsuşima), intiharından hemen önce tamamladığı, Japonya’nın en çok okunan romanlarından; insanları anlamayan, içinde insanlara karşı hep bir korkusu olan, onların yaşamlarına uymakta zorluk çeken ve bu yüzden insanların hayatlarına uymamasını önemsememeleri için soytarıya dönmüş, çok zeki olan Yozo’nun hikayesi ile karşımızda.

Yozo yaptığı başarısız intihar girişimlerinden sonra akıl hastanesine yatırıldı ve hastanede kendini deli, deli değil sakat, sakat değil arızalı biri olarak gördü. İnsanlığını tam anlamıyla yitirdiğini fark etti.

Eserin dikkatimi çekme sebebi, eserdeki karakterle yazarın hayatının paralelliği idi. İkisinin de benzer intihar girişimleri…

Japon klasiklerine bu eser ile başlamış oldum. Okurken kimi zaman kızdım Yozo’ya kimi zaman üzüldüm. Ama onun adına hiç mutlu olamadım.

Şimdi kafamda iki soru var:
-Yozo’nun içinde bulunduğu son durum ne?
-Yozo’nun ailesi ona destek olsalardı, gereken merhameti gösterselerdi, onun insanlara karşı bu düşüncelerine önem verselerdi Yozo yine bu intiharlara girişir miydi?

Üzerine düşünülecek bir eser olduğunu düşünüyorum ve yazarın diğer eserlerini de okuyacağım. Keyifli okumalar🙏🏻
.
.
.
“…Ben hâlâ, ölmeyi bile becerememiş utanmaz, aptal bir hayaletten, ‘yaşayan bir cesetten’ başka bir şey değildim.”

“İnsan hayatı karşılıklı olarak kandırılıp hiçbir şeyin farkına varmadan birbirlerini incittiği ve bu tuhaflığın bariz bir şekilde ortada olduğu örneklerle dolu.”